Genoeg te vertellen, dus tijd voor een nieuwe blog. De vorige blog is alweer een tijdje terug, ik blader dan ook een heel end terug in mijn mini reisboek. De weken vliegen snel voorbij, dat kan ook niet anders. In de ochtenden werk ik en heb ik het daar prima naar mijn zin. Het team is leuk en de kinderen zijn lieve boefjes. Het contrast tussen werk en stage is groot. Op mijn werk komen de kinderen uit welgestelde gezinnen, worden opgevoed en zijn er ouders die hen op halen. Op stage is het een heel ander verhaal. Kinderen zijn lang niet altijd even lief en aardig. Daar komen de kinderen uit gebroken gezinnen, worden niet opgevoed en soms zelfs aan hun lot over gelaten. Begrippen als incest, mishandeling en gescheiden ouders komen veel voor. Dat de verschillen groot waren, was mij al duidelijk, maar dat de verschillen op Curaçao ook zo groot waren, daar ben ik nu wel achter. Je kant het je in de eerste plaats niet voorstellen, maar als ik even goed nadenk bedenk ik me dat we in Nederland, ons kleine landje, ook zoveel verschillen en contrasten hebben waar we ons lang niet altijd bewust van zijn. De cultuurshock heb ik inmiddels gehad, maar nog steeds maak ik dingen mee waar mijn oren soms van klapperen. Dit zijn dan vooral zaken die zich op mijn stage afspelen. In Nederland zijn veel dingen goed geregeld als het gaat om kindermishandeling etc is de klus vaak snel geklaard. Hier gaat het anders. Als er een melding gemaakt wordt van kindermishandeling, dan blijft het daar vaak bij. Actie wordt niet ondernomen en de kinderen worden aan hun lot overgelaten. Op mijn stage heb ik een aantal goedwillende leidsters en zo nu en dan komt het voor dat er kinderen met leidsters mee naar huis gaan omdat het thuis niet veilig genoeg is. In Nederland kunnen we ons dat niet of nauwelijks voorstellen, maar het kan en mag hier allemaal. Er wordt natuurlijk geen gewoonte van gemaakt, maar soms moet het om de veiligheid van de kinderen te waarborgen.
Ik zit regelmatig als leidster op een groep kinderen, zo ook van de week. En je gelooft het niet, maar opeens zag ik kinderen met lucifers spelen en ook daadwerkelijk lucifers aansteken en weggooien. Omdat ik de taal niet als dusdanig spreek heb ik een andere leidster gevraagd het op de lossen, en dit is gebeurd. Bleek dat er meer kinderen waren die met lucifers gespeeld hebben…
Dan anders cultuur. Ondertussen heb ik samen met Anouk het Kura Hulanda museum bezocht. Leuk om eens langs te gaan, indrukwekkend ook, maar ik hoef er niet nog eens heen. Blij er eens te zijn geweest en gezien te hebben hoe het er vroeger in deze gebieden aan toe ging, maar daar blijft het ook bij. Ook mijn eerste kennismaking met de politie heb ik gehad. Ik wilde ergens in rijden, wat blijkbaar niet mocht. Al toeterend kwam er een politie auto aan en ik ben dan ook snel omgekeerd en op zoek gegaan naar een straatje waar ik wel in mocht. Met de schrik vrijgekomen, mar oh oh oh.
Afgelopen weekend heb ik samen met een aantal anderen de Christoffelberg beklommen. De berg is 375 m hoog en je wordt aangeraden om ’s ochtends voor elf uur de klim te wagen. We zijn dan ook met ons alles vroeg uit bed gegaan en rond half tien waren we klaar voor de klim. Als je aan gewone wandelpaadjes denkt, dan heb je het goed mis. Het was klimmen en klauteren om de top te bereiken, maar dan heb je ook wat. Het uitzicht is en was adembenemend. Het was de klim absoluut waard en boven op de top heb ik meer dan genoten. Wat een ervaring en wat een onderneming. Dankbaar dat ik het allemaal mee mag en kan maken en dat ik de keuzes gemaakt heb die ik gemaakt heb. Ik denk dat de foto’s wel voor zichzelf spreken.
Voor komend weekend zijn er nog geen plannen en soms ik dat ook wel fijn. Het zijn soms vermoeiende weken en even relaxen is dan ook heerlijk! Op het strand vertoeven is altijd prima en heerlijk relaxed bovendien krijg je er nog een mooie bruine tint van ook, wie wil dat nou niet?

Ayó en tot de volgende keer!